من و تنهائيم کنار هم

با تمامی خستگی هامان

به غروب عبوس می نگريم.

با سرود بزرگ باور خويش:

بوده ها را به بادها دادم

مانده ها را به يادها دادم

ياد ها را به باد ها دادم.

با گريز حباب باور خويش

در غروب عبوس می خوانم:

ای خدايان برفی خِودخواه

شرمگينستم از ستايش خويش

رفته ام تا هر آن کجا بتوان

گامهايم نمی رود زين پيش.

در عروج صداقت افلاک

جمله آغاز ، ناتمامی ها.

اينک افتاده ام به درهء خاک

با تمام نارسائی ها.

در يقين مطلق هيچ

باز تنهائی و من ... آنسوتر

چشم دوزم به چشم همسفرم

- آنکه با من منست و بی من هيچ -

بينمش مهر مهربانی ها

يابمش باغ همزبانی ها

گويمش - زانک نيک می دانم

اينکه پايان ، نارسائی هاست: -

راستی هرچه ئی ، دروغ نئی ؟